Afscheid nemen van Henk
Ik krijg vaak de vraag: ‘Is je werk niet heftig en zwaar met al die emoties?’
Ja, dat is het op momenten zeker. Toch kan ik het meestal goed van me afzetten. Natuurlijk raakt het je de ene keer meer dan de andere. Dat is ook afhankelijk van hoe ik zelf in mijn vel zit op dat moment. Maar de meeste tijd lukt het me eigenlijk wel. En ik denk altijd, als het me niet meer raakt, dan kan ik beter stoppen.
Maar als je het een paar weken geleden had gevraagd of het zwaar is, dan had ik volmondig Ja! gezegd.
Op een vrijdag kreeg ik een telefoontje van een vriendin van Henk, een oud-collega en vriend van me. Het ging heel plotseling helemaal niet goed met hem. Ze had hem gevraagd: ‘Zal ik Ilse vragen om nog langs te komen?’ Henk had gezegd: ‘Nee, dat hoeft niet, zij heeft het vast harstikke druk.’ Dat typeerde Henk, hij dacht vooral aan anderen.
Gelukkig heeft de vriendin anders besloten en mij wel gebeld. Ze vroeg of ik Henk wilde komen bezoeken om hem nog te zien. En of ik dan ook wat dingen met hem zou kunnen en willen bespreken met betrekking tot zijn afscheid. Hoewel ik het nieuws even moest laten bezinken, zei ik natuurlijk meteen ja. Zij vertelde op zaterdagochtend tegen Henk dat ik zondag op bezoek zou komen. Ze belde me daarna op en liet weten dat voor Henk zondagochtend ook goed was.
Pfff… ik vond het natuurlijk heel fijn om hem nog te zien, maar de zenuwen komen dan toch ook wel naar boven. Dit is niet waar je het tijdens je laatste gesprek samen over wilt hebben. Aan de andere kant is het natuurlijk heel waardevol en ook wel een eer dat ik dat nog met hem zou kunnen doen. Dus we spraken af dat ik zondagochtend naar het ziekenhuis zou komen.
Het mocht helaas niet zo zijn. Op zondagochtend 07.00 uur belde de vriendin mij; Henk was in de nacht in alle rust overleden. Dan stopt alles even. Oh, wat was dat zwaar. Ik was verdrietig en in shock, maar moest tegelijkertijd in de doe-modus gaan staan. Maar ik besef heel goed, dat moet een familie altijd op zo’n moment.
Om mijn gedachten even op een rijtje te zetten, ging ik eerst een stuk wandelen met Saartje. Er schoot van alles door mijn hoofd: Shit, was ik toch maar gisteren gegaan. Spijt hebben heeft geen zin. Wat ontzettend verdrietig. Wat ging het snel. Wat moet er nu gebeuren?.
Ik was het echt even kwijt.
Gelukkig lukt het me dan toch om de knop om te zetten en die doe-modus te vinden. Voor Henk. Dit moest het beste en mooiste afscheid worden. Punt!
Wat is het dan fijn dat je lieve collega’s om je heen hebt staan, die met je meedenken en direct actie ondernemen, dingen regelen en je helpen. Samen met de vrienden van Henk kwamen we tot een heel mooi en passend afscheid. En dan is het, als de grootste shock voorbij is, ook ontzettend fijn om dit nog voor hem en zijn naasten te hebben kunnen doen.
Om met mijn werk een mooie, blijvende herinnering voor al die nabestaanden mogelijk te maken, is waarom ik dit doe. Ook al is het soms zwaar, het geeft me enorm veel voldoening.
En ja, Henk. Voor mij blijft Henk – sorry, voor al mijn andere oud-collega’s – de collega waar ik het allermeest en allerhardst mee heb gelachen. Tranen over onze wangen van het lachen samen. Elke keer weer.
Als we later, toen we al niet meer samenwerkten, samen ergens hadden afgesproken, schoten we alweer in de lach nog vóór we een woord hadden gezegd. Onvergetelijk.
Zo zal ik me Henk blijven herinneren.
We hebben tranen gelachen en tranen gehuild…